पथटाईम्स

त्यो बसमा त्यो दिन भोगेको नरमाइलो प्रसंग

---

सीता पोखरेल

आफ्नो गन्तब्यमा पुग्नका लागि मान्छे नै मान्छेको भिडले भरिएको सार्बजनिक यातायातमा चढ्नेबित्तिकै उसका हातहरु मेरो शरिरभरि सल्बलाउने कोशिसमा रहेको महसुश गरेँ । उसको हातलाई झट्रकालेर भनेँ, “आफ्नो हातलाई सम्हालेर राख्नुहोला, यो महङ्रगीको जमानामा हस्पिटल धाउनुपर्ला फेरि, तपाँईको जस्तै मेरो पनि हात छ तपाँईको हात सग्बगाए जस्तै मेरो पनि सग्बगाई रहेछ, म के गरुँ ” । अनि उसको कु -कृत्यको मिठो उपहार प्राप्त गर्यो उसले आफ्नो गालामा । थपेँ ” हे भगवान् ! आज किन मैले हिल भएको जुत्ता लगाईन नत्र त तिम्रा यी पाउहरुमा जिन्दगीभर सम्झिरहने दुखाई उपहार छोडिदिन्थेँ ।

” कलम समाएर मिठा मिठा प्रेमिल गजल,कबिता ,लेख्न मन पराउने मेरा यी कोमल हातहरु कसैको गालामा बर्जिन पुग्नु सायद पहिलो अनुभव थियो । आँफैले भोगेपछि थाहा भयो , उपलब्ध स्रोतसाधनको अधिकतम उपयोग भनेझैँ हामीसँगै हुने सामान्य चिजबिजहरु जस्तै हिल जुत्ता, सेप्टी पिन, कपाल च्याप्ने पिन लगायत पनि यस्तो परिस्थितिमा हामीलाई काम लाग्नसक्छ । उनिहरु थाहा नपाएझैँ हामीलाई हानी पुर्याउन खोजिरहेका हुन्छन् भने हामीले पनि त्यही बिधिबाट आँफुलाई बचाउन सक्छौँ । आफ्नो गल्ति महशुस भएपछि उनिहरु आँफै पछि हट्न बाध्य हुन्छन् । हामीले केवल महशुस गराउन सक्नुपर्छ ।। ( थाहा छ यही गर्नुपर्छ ,भन्नुपर्छ तर त्यो असहज परिस्थितिमा हिम्मत आए पो , दिमागै चल्दैन र पो त ।। )